In het betoverende landschap van Nieuw-Zeeland zet ik mijn reis voort. Mijn camper is niet alleen voor vervoer, maar ook mijn kleine tijdelijke thuis. Ik heb maar weinig nodig. Dit geeft een groot gevoel van vrijheid. Elke dag is weer een nieuw avontuur.
RAUMATI
Afscheid van Home4all. In de afgelopen weken hebben we elkaar goed leren kennen. De sfeer is heel ontspannen en er wordt veel gelachen. Ik heb een heel leuke tijd hier gehad met Jan en Marian en met alle vrijwilligers die hier werken en natuurlijk met de mensen die Home4all bezoeken. Ik ga ze allemaal missen!
Ik ben redelijk veel alleen. Ik vind rijden heel fijn en dan stoppen op plekken waar helemaal niemand is. De natuur omarmt me, ik geniet van de Weka’s die al scharrelend de bladeren laten ritselen, het ruisen van de branding, het getjilp van alle vogels, de vele sterren aan de donkere hemel, in mijn eentje door een donker bos lopen. Dat kan hier gewoon. Geen enkel gevaarlijk dier hier. Innerlijke rust te midden van al deze natuurlijke pracht. Ik word er poëtisch van...
Ik heb ook talloze ontmoetingen met verschillende mensen. De meeste zijn korte gesprekjes, maar er zijn ook ontmoetingen die langer duren. Vooral die met de Kiwi’s, zoals de Nieuw Zeelanders genoemd worden, vind ik geweldig.
FEILDING
Een weekendje Timona Park, met de Motor Home Babes. Een besloten Facebook groep alleen voor vrouwen boven de 50, die solo reizen in hun campervan of motorhome. Veel vrouwen zijn alleen, maar dat hoeft niet persé, je mag alleen nooit je man meenemen. De groep telt 1500 leden en is verspreid over heel Nieuw Zeeland. Of je nu alleen voor een weekendje op stap gaat of full time in je camper woont maakt niet uit, deze groep is er om elkaar te ondersteunen, vragen te stellen, tips en ervaringen te delen en om met elkaar af te spreken. Voor een koffie of meerdere dagen. Ik mocht tijdelijk lid worden als single Dutch babe. Ik voel me vereerd.
Er zijn dit weekend zes vrouwen, waarvan er vier full time in hun motorhome wonen. Het zijn stuk voor stuk leuke en vooral onafhankelijke vrouwen. Er wordt veel gepraat. Vaak over eten, lekkere toetjes en recepten. Over het leven on the road. Over mooie plekken die je niet mag missen. Over wat er allemaal mis kan gaan, in een greppel belanden, zonder benzine zitten, opgesloten in de wc omdat de deur niet meer open gaat, paaltjes die geschampt worden, van de weg geblazen worden bij rukwinden. Er wordt veel gelachen, maar ook serieuze gesprekken over de moeilijke tijden die iedereen wel heeft meegemaakt. En natuurlijk over alle ziektes en kwaaltjes, de gemiddelde leeftijd is hoog dus gesprekstof te over maar aan zelfspot geen gebrek.
OTAKI BEACH
Er is een Freedom camping in Otaki, direct aan de oceaan. Geen wit zandstrand maar een kiezelstrand. Maar mooi is het wel. Een zee van ruimte. In de late middag komt er een camper aan rijden die exact hetzelfde is als de mijne en direct naast mij parkeert. Het is Jeanette met haar hondje Pippi Longstocking, Ze stapt uit en vraagt direct of ik mee wil eten, ze heeft genoeg. Leuke vrouw, ze woont in Nelson, op het South Island. Ik ben welkom als ik daar volgende maand ben.
De zonsondergang is prachtig, wat een ruimte en rust, de wind is weg, de zee is kalm, alleen een zachte tikken van de kleine steentjes die in de branding heen en weer gaan. De hemel kleurt in allerlei tinten rood en oranje. De zon verdwijnt aan de horizon. Het wordt langzaam donker, de halve maan verlicht het strand en er komen steeds meer sterren aan de hemel. Ik zie wat glinsteren in de branding. Het is zeevonk. Zeevonk geeft licht bij beweging door bioluminentie, een proces waarbij bepaalde stofjes reageren met zuurstof waardoor er licht vrijkomt. Wat een pracht, wat een geluk om hier te kunnen zijn.
VAN WELLINGTON NAAR PICTON
Met de veerboot naar het South Island, van Wellington naar Picton. De overtocht duurt 3,5 uur. Het is een grote veerboot, soortgelijk als die naar Terschelling, niks moois aan. Helaas laat de zon zich niet zien, het is koud, nat en het waait stevig. Maar ook zonder zon is het uitzicht is prachtig. Vooral het laatste stuk van de overtocht als je door de Marlborough Sounds naar Picton vaart.
HAVELOCK
Vanaf de boot rij ik richting Havelock op de Queen Charlotte Drive. De weg kronkelt langs de randen van de Malbourough Sounds, omhoog en omlaag. Wat een adembenemende landschap. Een doolhof van waterwegen met diepe inhammen, baaien en beboste heuvels die uit het glinsterende water oprijzen.Vergezichten over het water, alles is hier groots. Ik stop bij Aussie Bay Camp, weer een prachtige plek direct aan het water. Ik zie Sting Rays zwemmen onder mijn SUP.
Glowworm walk in the dark.
Als het bijna donker is loop ik samen met Alana, die ook op de camping staat, naar een waterval. Ongeveer half uurtje lopen. Eerst een stuk door de weilanden en dan het bos in. Er loopt een pad omhoog. Omdat het veel geregend heeft is het nat en modderig.
We lopen tot aan de waterval, het is een heel kleintje maar toch mooi, komt van heel hoog de rots af naar beneden. Op de weg terug wachten we braaf bij het bordje tot het donker is. Glowworms komen samen in donkere grotten of afgelegen bossen. Het is nog niet helemaal donker en we zien er nog niet zoveel, maar hoe donkerder het wordt hoe meer er oplichten. Totdat we overal om ons heen zien we hele kleine lichtjes, het ziet er uit als een sterrenhemel, honderden kleine lichtpuntjes in de duisternis. Zo mooi.
De zon heeft haar belofte gehouden. Ik ga een dag mee op de Pelorus mail boat. Vanaf Havelock vaart deze verschillende routes door de Marlborough Sounds om post te bezorgen op de afgelegen plekken. Dit wordt al gedaan sinds 1918. Ik ben zo onder de indruk van dit landschap van de Marlborough Sounds. De boot gaat langs afgelegen huizen aan het water, allemaal met hun eigen steiger. Nu de zon schijnt ziet het er heel idyllisch uit, maar het kan hier ook goed spoken.
Onderweg komen we dolfijnen tegen die een stuk mee zwemmen met de boot en een paar zeehonden. En slechts één pinguïn, maar toch, mijn eerste is gespot! En op vrijwel iedere steiger staat een hond de boot op te wachten, wetend dat er een hondenkoekje in het vooruitzicht staat. En Miss Piggy komt aangerend voor haar appeltje.
Ik word uitgenodigd door Peter de Wit, ook aan boord en als 3 jarige in de vijftiger jaren met zijn ouders naar Nieuw Zeeland gekomen. Ik moet beloven dat ik langskom in Christchurch. Zijn vrouw Pauline zegt lachend dat hij dit altijd doet als hij leuke Nederlandse vrouwen die alleen reizen tegenkomt.
CANVASTOWN
Ik overnacht op het grasveld achter het Pelorus hotel in Canvastown, voorheen een stadje met een goudmijn. Ik mag gratis daar staan mits ik wel een biertje kom drinken. Wat een types daar, een soort van Hill Billies. Allemaal op leeftijd, redelijk teut en iedereen kent elkaar.
FRENCH PASS
Op aanraden van Jeanette ga ik naar de French Pass, gelegen op het uiterste puntje van een uitloper van de Sounds. Alleen maar slingeren, eerst door het groene dal, dan door bos en vervolgens omhoog, tot de weg overgaat in een gravel pad. Topsnelheid is 25 km, harder gaat niet, zoveel bochten aan één stuk door. Haarspeldbochten, wegversmallingen met diepe afgronden, onderbroken door wildroosters, overstekende schapen.
Ik kom slechts paar tegenliggers tegen, maar voor de rest rij ik helemaal alleen. Het voelt als het einde van de wereld. Wat een pracht. De uitzichten zijn enorm, over de blauwe oceaan met overal eilanden en uitlopers van de Sounds. De weg slingert over de toppen, met alleen maar wuivend gras en heel veel schapen.
Het laatste stuk is een mooie afdaling tot aan de Campground, met een plek direct aan de oceaan. Het is zonnig en windstil. Ik neem een duik in de zee. Het is echt onbeschrijflijk mooi. Dat ik hier kan en mag zijn, wat een bijzonder voorrecht.
Later op de pier zie ik in de verte een haai zwemmen, echt zoals je in de film ziet, met alleen zijn vin boven water en langzaam dichterbij komend.
Er staan twee jongens in een tentje naast me. Zijn zijn vandaag wezen spearfishen en hebben aardig wat gevangen. Op een strategisch moment loop ik langs om te vragen of het smaakt en natuurlijk krijg ik ook een hapje aangeboden. Smaakt fantastisch, versere vis kan niet.
Vannacht is de wind weer opgestoken, dus zwemmen en suppen gaat nu niet lukken. Ik rij een stukje terug om een kleine track te lopen. In afstand maar 2 km maar met een flink hoogteverschil.
De outlook kijkt uit op de French Pass Te Aumiti, the nightmare for seafarers. The French Pass is een smal verraderlijk stuk water. Door het getij stroomt dit water heen en weer als een snel stromende rivier met enorme draaikolken.
NELSON
Ik ga langs bij Jeanette en Pippi Longstocking in Nelson. Ik kan op het grasveld voor haar huis overnachten en ben uitgenodigd voor het eten, altijd fijn. En mag mijn was bij haar doen. In de avond kijken we een film, The Whale Rider, die gaat over een Maori meisje. Mooie film en direct wat geleerd over de Maori cultuur. De schoondochter van Jeanette is jarig, dus ik wordt ondergedompeld in het Nieuw Zeelandse familie leven. Ik mag mee op verjaarsvisite.
LIFE IS GOOD!
Lees verder in mijn volgende blog: Another Year over