Het South Island is echt een aaneenschakeling van heel veel natuurschoon. Wát een variatie aan landschappen. Echt alles komt voorbij, er is zo veel van alles op slechts een eiland van 800 km lang en ongeveer 300 km breed. Dit is een greep uit al het moois.
Via de spectaculaire Takaka Hill Road ben ik op weg naar het niet minder spectaculaire Totaranui, gelegen in het noordelijk deel van het Abel Tasman park. De Takaka Hill road staat bekend om het ongebruikelijke hooggelegen landschap met spectaculaire marmeren karst-rotsen. Het is heel mooi weer en ik word overladen met panoramische uitzichten over de Tasman Bay, de Golden Bay en de bergen van Kahurangi National Park.
Totaranui is het enige deel van Abel Tasman park dat bereikbaar is met de auto. Een prachtige route waarvan de laatste 12 km een gravelweg is die dwars door het bos slingert. Met zijn 225 km² is het het kleinste nationaal park in Nieuw-Zeeland. Het beukenbos dat de granieten heuvels bedekt strekt zich uit naar de rand van de zee. Sinds duizenden jaren heeft erosie de kust gesneden en de eilanden en lagunes geproduceerd. De camping is enorm groot, met allemaal kleine veldjes omringd door groen. Tijdens de vakantie periode, die eind december begint, schijnt het vol te staan. Er zijn 850 plaatsen beschikbaar. Bizar idee, nu zijn er totaal slechts 30 campers. Ik sta 25 meter van een het goudgele strand, met aan het einde weer een enorme estuary. En je mag hier kampvuur maken, altijd fijn om een vuurtje te stoken.
Farewell Spit Tour
Het uiterste puntje van het South Island, the Farewell Spit. Je kan de spit alleen bezoeken met een georganiseerde tour. Rekening houden met het getijde is ook belangrijk, want een deel van de tour gaat over het strand dat droog valt bij eb. Hoewel het hier heel vaak hard waait en je dan bijna de bus niet uit kan i.v.m. zandstormen heb ik een weerengeltje op mijn schouder. Het is een prachtige zonnige dag, blauwe lucht en geen wind.
Met een lengte van 35 kilometer is de Farewell Spit, aan de noordwest-punt van het Zuider Eiland , de grootste natuurlijke zandtong in de wereld, een uniek landschap van zandbanken en duinen. Vanaf Cape Farewell strekt deze tong zich in oostelijke richting uit. Farewell Spit is een zeer bijzonder natuurgebied. Het is de thuisbasis van sterns, meeuwen, oestervangers en aalscholvers. Halverwege de Spit, iets voorbij de vuurtoren bevindt zich een grote jan-van-gent kolonie. Het is ook een belangrijke tussenstop voor trekvogels die tussen het noordelijk en zuidelijk halfrond reizen.
We rijden met de bus over het strand. De vergezichten zijn oneindig. Overal vogels. Af en toe ligt er een zeehond op het strand.
Een kajak trip door in Abel Tasman Park mag natuurlijk niet ontbreken.
Door het enorme verschil in eb en vloed zijn er hier geen steigers. De boot waarmee we het water in gaan staat op een trailer en wordt in het water gereden door een trekker op hoge wielen. Wij moeten allemaal in de boot gaan zitten die op de trailer staat en dan gaan we over de weg naar de plek waar we de zee in rijden. Nog nooit meegemaakt. De kajaks worden achterop de boot gebonden en we varen z’on 30 minuten naar Anchorage Bay, Het is een prachtige zonnige dag, lekker peddelen langs prachtige baaien, kleine eilandjes met vogels en zeehonden en een picknick op het strand. Topdag!
De Buller Gorge
Op naar de westkust. De weg is een aaneenschakeling van bochten en voert door een hele lange kloof van 177 km waar de Buller rivier door heen stroomt. De wanden zijn bergachtig en begroeit met inheems struikgewas. De Buller voert door steile kloven met veel stroomversnellingen en doorkruist brede vlakten en valleien. Het water heeft alle tinten van donkerblauw tot lichtgroen en is kraakhelder. Even over de Buller Swingbridge die op 171 meter boven de Buller River hangt en met een lengte van 110 meter de langste in Nieuw Zeeland.
Vanaf Westport noordwaarts via Karamea naar Oparara. De route voert eerst een deel langs de kust, door weilanden en kleine gehuchtjes. Dan volgt er weer een prachtige weg door de bergen, de Karamea Bluff.
A bluff is defined as a steep shoreline slope formed in sediment (loose material such as clay, sand, and gravel) that has three feet or more of vertical elevation just above the high tide line.
De weg kronkelt door muren van groen. De begroeiing is hier dicht en heel gevarieerd. Af en toe passeert er een auto maar verder is het leeg en stil, alleen maar natuur. Er komen hier in het Kahurangi National Park meer dan 1200 inheemse plantensoorten voor. De flora is de meest diverse van alle nationale parkenen omvat 67 plantensoorten die nergens anders voorkomen. Een breed scala aan vogels, 18 inheemse soorten, vinden een thuis in het park. Het is ook het belangrijkste bastion van de powelliphanta, een vleesetende inheemse landslak die tot wel 10 cm in diameter worden. Helaas heb ik hem niet kunnen vinden.
Kohaihai Conservation Campground. Ik val in herhaling, maar dit is wéér zo'n prachtige plek. De weg eindigt hier en is het begin van een van de Heaphy Track, één van de Great Walks van Nieuw Zeeland. De camping is aan het strand, aan de voet van een berg waar de Kohaihai River in de oceaan uitmondt. Een mooi spel van tegengestelde waterstromen, het opkomend tij rolt tegen de stroom op de rivier in. Zwemmen kan hier niet, teveel gevaarlijke stromingen. Tussen de rotsen zie ik een zeehond naar me koekeloeren.
Bijzondere ontmoeting
Op de terugweg is er een bankje met uitzicht over het strand. In de verte zie ik mijn campertje staan. Er zit een man op het bankje. Ik ga er naast zitten en ik heb een leuk gesprek met Lou.
Lou nodigt mij uit voor ‘a cup of tea’. Hij woont vlakbij, na de 2e brug, een huis met een rood dak en een koe op de schutting. We drinken thee en ondertussen is het lunchtijd, en krijg ik een heerlijke salade vers uit eigen tuin geserveerd. Lou kan goed verhalen vertellen. In de middag help ik met onkruid wieden. Eind van de middag neemt hij mij mee in zijn buggy het strand op. Supergaaf. En natuurlijk moet ik ’s avonds ook blijven voor het eten. Vers gevangen vis. Wat een bijzondere ontmoeting weer.
Oparara
Onderweg ben ik Trevor en Philippa tegengekomen, zij wonen in Auckland, en zijn een paar maanden met hun camper aan het reizen. Het is een prachtige dag, de zon schijnt, we gaan de Untamed Wilderness van het Kahurangi National Park in. Een dicht ongerept regenwoud dat zich uitstrekt over een brede vallei bodem. Na 16 km slingerend over een gravel weg komen we aan bij het begin van drie verschillende wandelingen. The Oparara Arches, The Oparara Basin en The Box Canyon Cave.
Het Oparara Basin is een meer dat is gevormd uit een bed van 350 miljoen jaar oud Karamea graniet dat wordt bedekt door een smalle gordel van kalksteen, met daarbovenop een laag blauwgrijze moddersteen. Onderweg komen we ook langs Moira’s Gate gebruikt als locatie voor Lord of the Rings. De rivier en de talloze beekjes die hier op uit komen hebben de kleur van thee of whiskey, whatever je voorkeur heeft, van geel tot oranje tot bruin, in alle variaties en gradaties. Dit komt door de humus zuren die hier door de bodem spoelen.
De Box Canyon Cave in. Een enorme grot. Er is verder helemaal niemand. In de grot is het zo donker dat ik letterlijk geen hand voor ogen kan zien. En het doodstil. Het is een bijzondere ervaring om in deze diepe stille duisternis te zitten. Ik gebruik het rode licht van mijn koplamp, dit verstoort de glow worms niet. Foto's maken van glow worms lukt niet maar deze zijn best leuk geworden.
Pizza bakken op camping Gentle Annie in Mokihinui. Je moet wel de tijd nemen want het duurt zo'n twee uur voor de pizza oven op temperatuur is, maar dan heb je ook wat.
Zomaar een avond aan de westkust in Barrytown.
En verder naar het Zuiden, doel is Hokitika. Ik ga een wandeling maken naar de Hokatika Gorge. Mooie track, dwars door het rainforest, over een hangbrug, met een snel stromende rivier met turquoise water. Ik had op de heenweg al een helikopter zien staan, daar ga ik even kijken op de terugweg. Er is verder niemand, behalve Matt, eigenaar en piloot. Er zijn 6 mensen nodig voor een vlucht, maar helaas is er niemand anders. Of ik thee wil. Ja hoor, lekker. We drinken thee en hebben een leuk gesprek over het 'leven'.
Helaas er komt niemand meer voor een vlucht. Dan zegt hij opeens, kom, we gaan gewoon met zijn tweeën, kan mij het schelen. Hij heeft een stukje verderop nog een kleine helikopter staan. Zo cool!
Een fantastische vlucht boven het Adams Wilderness Area. Over onder andere de Ramsay Glacier. Wat een machtig landschap, ongerepte wildernis met sneeuwvelden tussen scherp gepunte bergpieken. De wanden zijn tot grote hoogte dichtbegroeid en alles ziet groener dan groen. In het dal kronkelt een ijsblauwe bergbeek. Matt vertelt dat het landschap voortdurend veranderd door de bewegingen van de gletsjer. We vliegen rakelings langs de bossen, dan omhoog over de ijsvelden tot ik de gletsjer zie, scheren over een bergkam waar zich in de diepte een blauw meer vol met ijsschotsen bevindt. We vliegen over een morenen dal gevormd door het bewegen van het ijs over het land, waarbij het gesteente en puin oppikt. Als de gletsjer is gesmolten blijft er een ophoping van zand, grint en rotsblokken achter. Uiteindelijk ontstaat er een rivier van smeltwater en regen, die zich een weg baant door het dal. Dit is heel goed zichtbaar vanuit de helikopter. En we maken ook nog een landing ergens hoog in de bergen op Mount Somers, waar we een stukje lopen. Het waait keihard hier. Er groeien heel veel mossen en korstmossen hier en hier en daar ook al wat grasachtige planten. Wat een machtig landschap. En wat een ongelofelijke mazzel heb ik toch weer.
Via Franz Jozef, Haast, Wanaka en Queenstown ben ik in Kingston aangekomen.
Ik wil helemaal niet een een stad zijn, ook als is het het beroemde Queenstown.
Het is een drukke toeristische stad met tourbussen, campers en auto's, overal mensen en overvolle parkeerplaatsen. Straten vol met bars en restaurants en souvenirs winkels. Ik rij een rondje door het centrum en ga verder richting Camp Kingston . Prachtige camping aan Lake Wakatipu. De zon schijnt en het is windstil. Na een verfrissende duik pomp ik de sup op en ga het water op. Er is niemand op het water en het meer is gigantisch groot. Op de camping komen steeds meer campers. Nieuw Zeeland wordt Aeoteroa' 'Het land van de lange witte wolk’ genoemd door de Maori’s. Maar het land van de witte busjes zou ook een goede hedendaagse benaming zijn.
Milford Sound via de Milford Road. Deze wordt omschreven als veel meer dan zomaar een weg. Het is een onvergetelijke reis door het hart van het Fiordland National Park en het Te Wahipounamu Werelderfgoed gebied.
Hij wordt ook omschreven als een lastige en moeilijke weg om te rijden en er wordt aangeraden om een kaartje voor de bus te kopen en je te laten rijden samen met 50 anderen…. Dat ga ik natuurlijk niet doen! Het is een bijzonder mooi landschap wat voortdurend veranderd, van dichte bossen tot uitgestrekte valleien, gevormd door gletsjers, enorme meren en woest stromende beken.
Vlak voor het eindpunt kom je bij de Homer Tunnel. Het duurde bijna 20 jaar om deze uit massief graniet gehouwen tunnel te voltooien. Hij 1270 meter lang. Na de tunnel begint de afdaling tot je uiteindelijk in de Milford Sound aankomt. Ticket gekocht voor een boottocht door de Milford Sound. Tussen enorme uit het water oprijzende bergen, van wel 2000 meter hoog. Overal zie je sporen van watervallen, want als het regent komt al dat water van de bergen afstromen. Vandaag is het droog en schijnt de zon, iets minder watervalletjes, maar toch wel fijn. Ik voel me heel nietig tussen deze grootste natuur. We varen door de Sounds tot aan de Abel Tasman zee. Dolfijnen zwemmen af en toe een stukje mee. En op een rots ligt een familie Fur Seals te slapen. Het was een mooie tocht. Ik overnacht op de camping Cascade Creek. Een heel groot terrein gelegen tussen enorme bergen. Het staat vol met voornamelijk paarse Lupines. Prachtig! En de zon verdwijnt achter de bergen en biedt een mooi kleurenspektakel.
Lake Manapouri
Een heel meer alleen voor mijzelf......
Monkey Island, een piepklein eilandje een paar honderd meter uit de kust. Bij laagtij kun je er over het strand heenlopen. Dit eiland werd vroeger gebruikt door de Maori als uitkijkpunt voor walvissen.
In de avond is het eb en kan ik er heen lopen. Helaas geen walvissen gespot.
Een workaway in Riverton
Een warm welkom door Leah, ik heb haar gevonden via Workaway. Wat een leuk mens. Leah woont in een heel groot huis omringt door een enorme tuin, vol met rozen. Allerlei verschillende soorten. Het ruikt alsof je in een parfumerie rond loopt. Ik slaap voor het eerst sinds eind augustus weer in een huis met een groot antiek houten bed met een dik matras. Best fijn. In ruil voor het bed en eten help ik Leah met onkruid wiede (héél véél!), kerstinkopen doen, ramen zemen en tafel zilver poetsen
Leah heeft in het onderwijs gewerkt en is ook al meer dan 40 jaar dominee. Ik ga mee naar de Kerst Mis. Leah is van de orde van St. John. Een klein wit houten kerkje. Er zijn 23 mensen, voornamelijk van boven de 65, die naar de dienst komen, dus een erg grote gemeenschap is het niet. Het kerstverhaal wordt verteld en er worden veel psalmen gezongen. Acapella, want er is niemand die muzikaal genoeg is om het gezang te begeleiden :-).
In de middag gaan we naar het verzorgingshuis, daar verzorgd Leah iedere zondagmiddag ook een korte kerkdienst, gewoon in de huiskamer. Leah dirigeert me na de dienst naar Art, een man van 92 jaar die in Den Haag geboren is, maar op zijn 17e samen met zijn vrouw naar NZ kwam. Zijn vrouw is in een vergevorderd stadium van dementie, haar geest is al verdwenen, maar lichamelijk heel sterk, Art komt haar iedere dag bezoeken. Art spreekt nog steeds Nederlands als een ware Hagenees. Hij is ontroerd, zit met tranen in zijn ogen.
Kerstdiner met de familie
Na 10 dagen bij Leah te zijn geweest, ga ik weer verder. Via Invercargill , Bluff en Fortrose breng ik de laatste dagen van 2023 door in Curio Bay.
Curio Bay, een prachtige woeste plek met aan de ene kant de wilde oceaan en aan de andere kant een baai met een goudgeel strand. Curio Bay is bekend om het Petrified Forest. Een versteend bos van meer dan 160 miljoen jaar oud. De baai ligt nu uit de wind en de zon is fel. Het water is koud, maar ik zie de kleine Hector dolfijnen zwemmen. Als ik het water in ga cirkelen ze om mij heen. Zo cool.
Curio Bay is ook het thuis van de Yellow Eyed Pinguin, een uitstervende soort. Ondanks alle inspanningen om ze te beschermen zijn er nog maar 300 paren over. Hier in Curio Bay zijn er ongeveer 20. Tijdens zonsondergang komen ze thuis. Het is 22:15 uur en bijna donker en er is welgeteld 1 pinguïn gespot. Die heb ik dan toch maar gezien.
Zondag 31 december
De laatste dag van dit jaar. Het weer is omgeslagen, het is koud, met een harde wind met felle regenbuien, afgewisseld met korte periodes met zon.
Om 22 uur is het stil op de camping, iedereen zit in zijn tent of bus, het stormt en het is heel koud. Hier nul vuurwerk, midden in een natuurgebied is absoluut verboden. Dit de eerste keer is in mijn leven dat ik oudejaarsdag en het aftel-moment helemaal alleen ga doorbrengen. Weer een ervaring rijker. Prima te doen trouwens.
Op naar een nieuw jaar vol nieuwe avonturen!
Deel 1 New Zealand South Island Impressie
Picton - Havelock - Pelorus Bridge - French Pass - Elaine Bay - Nelson - Motueka - Collingwood - Whanganui - Oparara
Deel 2 is in de maak.
Lees verder in mijn volgende blog : Vooruit is niet altijd rechtdoor