Eind maart 2020 was ik in Namibië net klaar met het vaccineren van koeien toen ik door de Corona werd overvallen en twee maanden eerder dan gepland terug reisde naar Nederland. De eerste weken had ik nog een soort van opgelucht gevoel dat ik veilig thuis heb kunnen komen. Maar vrij snel sloeg de Wegwee weer toe. Ik weet ook niet precies waar dit gevoel vandaan komt, ik heb het goed en leuk in Nederland, maar toch lijk ik niet anders te kunnen doen, dan toegeven aan de Wegwee.
Ik kwam bij mijn Google avonturen op zoek naar werken in het buitenland regelmatig banen in de Caribbean tegen. Waarom niet een keer naar een tropisch eiland? Na nog een winterse week met veel ijs en samen met mijn zus in een wak zitten met een koud wit wijntje, ruil ik eind februari mijn Steigereiland voor een jaar om met een eiland in de Caribbean.
En hier ben ik dan, het komende jaar zal ik wonen en werken op Sint Maarten voor de White Yellow Cross Care Foundation als revalidatie verpleegkundige.
Het is een kleine afdeling met 8 plekken voor mensen met een hersenbloeding, amputatie, dwarslaesie of multitrauma. Fulltime, ineens heb ik vijf vroege diensten, om 6:30 uur beginnen! achter elkaar. En ook weer avonddiensten en in de weekenden werken. En dat ook nog onder andere omstandigheden, in een andere cultuur, een ander klimaat, in een andere taal. Best een uitdaging.
Ik realiseer mij dat ik mijn comfortabele leventje in Amsterdam weer achter me heb gelaten. Waarom ook alweer? Oh ja, die Wegwee.
De eerste weken voelde ik me wel wat ontheemd en een beetje verloren. Dat is wat er gebeurd als je al het vertrouwde achterlaat en in je eentje vertrekt naar een plek waar je niemand kent. Ik kwam mezelf wel even tegen, maar ook dat gaat voorbij. Het onbekende wordt elke dag steeds meer vertrouwd.
WHAT DOESN'T KILL YOU MAKES YOU STRONGER
Friedrich Nietzsche
Mij kan niks meer gebeuren, ik zit vlakbij Fort Amsterdam en ik ben gevaccineerd.
Er is ondertussen al een maand voorbij, ik ben ingewerkt en het gaat me al veel makkelijker af dan de eerste weken. Zo snel kan aanpassen dus gaan. En al ben ik dan in een ander land, het zorgen voor mensen blijft toch hetzelfde. Eén mazzel….de head nurse had zich niet gerealiseerd dat ik "al" 57 ben, dus krijg ik er twee vrije dagen per maand bij, wordt het toch nog 36 uur. Joehoe!
Zwemmen in de mooie blauwe zee, snorkelen, peddelen, Corona biertjes drinken op het strand, op salsa les gaan. Als het werk gedaan is begint direct de vakantie. Ik bof, heel erg.
Snorkelen, en dan ineens een enorme regenbui, voor het eerst dat ik het geluid van regen onder water hoor. Als ik even mijn ogen net boven de waterspiegel kom zie ik een dicht grijs gordijn van water, met duizenden snel opspattende regendruppels. Ik kan hooguit 2 meter vooruit kijken. Ik duik snel weer onder water, daar is het ‘droog’
Een surfski is een lange, smalle, lichtgewicht sit-on-top kajak en wordt meestal gebruikt voor open water racen. De meeste races worden downwind gevoerd, wat betekent dat je de wind en de golven van achter hebt, zodat je op de golven kunt surfen terwijl je peddelt.
Lid geworden van de Paddle club om te gaan surfs-skiën. Ik ben zeer geconcentreerd bezig met de techniek, maar als ik even de tijd neem om om me heen te kijken zie ik, in mijn ogen, hoge golven. Dat blijkt nog helemaal niks voor te stellen, maar ik vind ze toch echt hoog. Ik realiseer me dat ik in een wiebelige boot op zee zit. Ik sla van schrik om, gelukkig weet ik hoe ik er weer in moet klimmen. En dit herhaald zich nog 4 keer. Maar ik doe dit! Ik kan het! De 3e les ben ik nog maar 1 keer omgeslagen, ik leer. Mijn mede surf-skiër spot een schildpad. Er zijn hier ook dolfijnen. Ik hoop zo dat ik die ook ga zien.
EEN MOOI AFSCHEID VAN READE
Van al mijn collega’s van Reade Reumatologie heb ik een prachtig afscheidscadeau gekregen.
Een hele mooie cheque voor The Golden Hill Junior School van Mother’s Heart Uganda.
Hiervoor zijn 2 speeltoestellen gekocht voor op de speelplaats bij de school.
Echt geweldig!
Inmiddels is de school voor de oudere kinderen weer open.
Het lijkt er op dat in april alle kinderen weer naar school mogen.
Maar niets is zeker en al helemaal niet in Uganda.