top of page

Op visite bij de Karamojong

Foto van schrijver: Marja PootMarja Poot

Vandaag ga ik met een groep mensen onder leiding van Olivia, naar een klein dorp van de Karamoja stam genaamd Namalu in het district Nakapiripirit.

Olivia is een vriendin van Kate. Zij werkt samen met een hulporganisatie in Kampala die wasbaar maandverband van katoenen stoffen maakt. Doel van vandaag is de meisjes van Namalu voorlichting geven over menstruatie, sexualiteit en hygiene.

Kate zou graag met Olivia samenwerken om dit ook voor de meisjes hier in Mutoto te organiseren. Ook wil zij graag leren hoe dit wasbare maandverband gemaakt worden om dit in Mutoto aan de vrouwen van de naaigroep te leren.



Namalu ligt ongeveer 100 km ten Noorden van Mbale. Kate en ik moeten om 5 uur in de ochtend klaar staan, dan worden we beneden aan de heuvel opgepikt. Het wordt uiteraard ruim een uur later, maar daar kijk ik niet meer van op. We gaan met een Matata, de kleine Toyota busjes die je hier overal ziet en waar we met z’n zeventienen in worden geprakt. Ik mag voorin zitten, naast de pastor. De eerste 35 km tot aan Muyembe gaan vlot over een verharde weg. De volgende 65 km gaan iets minder vlot, een onverharde weg met veel hobbels, gaten en geulen. We doen er bijna 2 uur over, maar het landschap is prachtig en het gezelschap aangenaam. Onder vrolijke Oegandese muziek komen we rond 11 uur aan in Namalu, waar we hartelijk worden ontvangen door uiteraard de pastor.





De kerkdienst is al begonnen. De kerk bestaat uit houten palen met een golfplaten dak en een daverende geluidsinstallatie. Het muzikale talent van het dorp zit achter het keyboard voor de begeleiding. Ik val uiteraard enorm op als enige mzungu en wordt door honderden ogen aangestaard. Sommigen hebben zelfs nog nooit een mzungu gezien.

Nadat wij ons allemaal hebben voorgesteld en er is gebeden, gepreekt en gezongen krijgen we thee en chapati. Er wordt hier altijd binnen gegeten. In dit geval is binnen een ruimte die er uitziet als een soort garage. Langs de kant staan de onvermijdelijke plastic stoelen in een rijtje opgesteld. We passen er net in met zijn allen.


Daarna gaan we voor de voorlichting aan de meisjes naar de tweede kerk die er staat. Deze is pas gebouwd en de Karamojong zijn hier erg trots op. Enige nadeel is dat deze kerk geheel uit ijzeren golfplaten bestaat. Het is ongelofelijk warm binnen, met nu ook nog 80 meiden er bij loopt het kwik aardig op.



Olivia doet haar verhaal, in het Engels, over meisjes, jongens, puberteit, sexualiteit, zwangerschap en menstruatie. Een van de Karamojong meisjes vertaald naar de lokale taal. In Uganda zijn namelijk 52 verschillende stammen die allemaal hun eigen taal hebben.

Olivia betrekt de meiden bij het verhaal door veel vragen te stellen, die ondanks veel gegiechel toch beantwoord worden. Na afloop krijgen alle meiden een tasje met het wasbare maandverband, een setje ondergoed en een stuk zeep om het te wassen. Ik heb ondertussen bijna mijn kookpunt bereikt in deze hete luchtoven.


We gaan weer terug naar de openlucht kerk. De Karamojong houden erg van muziek en dansen en heel hoog spingen. Ik dans mee. Het springen laat ik aan maar aan hen over. Waar je ook kijkt, alles en iedereen wordt gedanst. Echt heel bijzonder om dit mee te maken. Het feest wordt uiteindelijk afgesloten door een preek van ‘onze’ pastor. Alhoewel hij zegt dat het maar een paar minuten zal duren, dat zeggen ze allemaal heb ik ondertussen gemerkt, duurt de preek ruim 45 minuten en de toon wordt zoals de gewoonte is hier, almaar luider. Aangezien iedereen hier op staat, en gewoon wegloopt en al dan niet terugkomt, besluit ik ook om op te staan en afstand te nemen van deze donderpreek om even verderop onder de boom in de schaduw te gaan zitten.

Na één minuut zitten er ruim 50 kinderen naar mij te kijken, onvermijdelijk hier. Even een moment voor jezelf is een illusie.





Ondertussen wordt de hemel pikzwart, donkere wolken pakken zich samen. De regen komt er aan en dat is niet fijn met die onverharde weg in het vooruitzicht. Eten is hier erg belangrijk en een lunch weigeren omdat het gaat regenen in out of the question. Dus ondanks de dreiging van noodweer, gaan we weer naar de ‘garage’ voor de lunch. Matoke, rijst, bonen, chapati en kip, de gebruikelijke gerechten hier.





Dan moeten we ineens haast maken en allemaal in het busje voor de terugtocht. Maar het is natuurlijk al te laat. Na 5 minuten begint het te onweren en heel erg hard te regenen, in een mum van tijd is de weg een enorme modderbende geworden waar we van links naar rechts overheen glibberen. Na een kwartier zit het busje vast in de modder. De mannen er allemaal uit, in de stromende regen, om de bus los te krijgen. Als vrouw mag je blijven zitten. Na flink duwen en spinnende banden waar de rook vanaf komt schiet het busje los onder luid gejuich. Bij de volgende vastloper duurt het langer. De bus zit muurvast in een enorme modderpoel. Nu moeten we er toch allemaal uit, in de stromende regen. Geen beweging in te krijgen. Gelukkig komen een aantal jongens uit de omgeving, die staan al op wacht bij slecht weer. Dan valt er wat verdienen, ze doen het uiteraard niet voor niks. Na ruim een uur lukt het wederom om de bus uit de modder te krijgen. We zijn ondertussen 5 km en twee uur verder. Er wordt al geopperd om de nacht in de bus door te brengen…..zie je het voor je?

Maar we geven het niet op, na nog 2 keer vastgezeten te hebben, lukt het om uiteindelijk de verharde weg te bereiken. Daar hebben we dan 6 uur over gedaan. En iedereen blijft er vrolijk onder. Wat een belevenis. Ik had dit voor geen goud willen missen.











Comments


© 2019 made by Marja Poot

  • Facebook Social Icon
  • YouTube Social  Icon
bottom of page