Golddiggers, Gum trees en Billabongs

Ik ben onderweg naar een volgende Workaway in The Atherton Tablelands. Het Atherton Tableland is een hoogvlakte ten zuidwesten van Cairns en maakt deel uit van het Groot Australisch Scheidingsgebergte, dat parallel aan de Australische oostkust loopt.

Ik ga naar Maia en Drew die 10 km buiten Millstream wonen in een bijzonder huis midden in het bos. Het huis is gebouwd van aluminium En staat op palen om het droog te houden tijdens de regelmatig voorkomende overstromingen ten gevolge van hevige regenval. De woonkamer heeft een hoog plafond en ramen van boven tot onder en een overdekt terras rondom, met een weids uitzicht.

Ik slaap onder het huis, in een eigen huisje met bed en badkamer. Uit mijn raam kan ik de Wallabies voorbij zien huppelen in de mango boomgaard. Helaas is de mango tijd net voorbij, de oogst is gedaan, maar nog wel heel veel mango’s in de vriezer. Ik heb heel gezond gegeten hier. Geen vis en vlees, veel fruit en groente, eieren (héél veel), granola, biologische yoghurt, eigen gemaakte humus en avocado dip, smoothies, salades en heel veel verschillende soorten kruidenthee. Bijzonder fruit wat ik nog nooit gegeten heb zoals Dragonfruit, Monstera Deliciosa en Custard apple.

Vroeg starten is niet aan de orde. Rustig opstaan, ontbijten, mediteren. Pas rond 11 uur begint de 'werkdag'. Ik help met van alles, opruimen, schoonmaken, was ophangen en uiteraard ook onkruid wieden en grasmaaien. Alhoewel het hier minder warm is dan aan de kust, loopt het zweet nog steeds in straaltjes. Het heeft hier ook veel geregend, dat doet nog steeds en dat zal het ook blijven doen helaas. Gelukkig is het tussendoor ook wel eens even een paar uur droog en krijgt de zon een kans om te schijnen.

Maia is life coach en sound healer en vandaag geeft ze een sound healing in Ravenshoe. Ik ga mee om haar te helpen met de voorbereidingen en mag ook meedoen met de healing. Bijzonder, lig ik hier op een matje in Australië een sound healing te ondergaan.

Naar de lokale markt net buiten Ravenshoe. Allemaal kraampjes met lokaal verbouwde groente en fruit, homemade jam en muffins. Onderweg ook nog even gestopt voor een motorrijder 😉.

Eenmaal in de maand op zaterdag is er een Open Mic Evening in Ravenshoe. Een initiatief van Dave, één van de inwoners van Ravenshoe. Daar gaan we heen. Maia neemt haar handpan mee. Iedereen die iets wil doen op een podium is welkom. Helaas is de opkomst minimaal, wij zijn er en slechts twee anderen. Een man die Ierse liederen acapella zingt en die verdwijnt zodra hij gezongen heeft, een vrouw die op een keyboard speelt en Maia die de handpan bespeelt. Of het nu komt door de regen of dat het morgen Pasen is, geen idee, maar jammer is het wel. Wat niet wegneemt dat we een leuke avond hebben. En Dave de organisator verdwijnt om het kwartier om zijn glas weer te vullen en snel een sigaretje te roken. Hij komt iedere keer een beetje vrolijker terug.....

We gaan op bezoek bij vrienden van Maia. Artistiek, alternatief, kleurrijk en spiritueel. Met geloof in bovennatuurlijke krachten en dat het universum antwoord op alle vragen heeft. De gesprekken gaan over profetieën die voorspellen dat er grote veranderingen zullen plaatsvinden die de mensheid drastisch zullen beïnvloeden of zelfs dat de wereld zal eindigen. Zij geloven dat zij zelf veilig zijn op basis van hun overtuiging , terwijl de rest van de mensheid ten onder zal gaan. Eén van de vrouwen vertelt dat ze bezig is om de bouw van windmolens tegen te houden door geaarde kristallen op bepaalde punten in dat gebied uit te zetten, Don Quichot anno 2024.

De dagen rijgen zich aaneen. Rustig opstaan om een uur of negen, kruiden theetje, ontbijtje met yoghurt en fruit. Grasmaaien en onkruid wieden, tussen de buien door. Binnenshuis opruimen, schoonmaken, klussen. En de regen blijft maar vallen. Alles is een beetje klam. De ventilator draait overuren om de schimmel te bestrijden. Borden maken wordt bijna mijn specialiteit. Na de verkeersborden voor Home4All maak ik nu deze borden onder het toeziend oog van de Wallabies.

Op zondagmiddag naar de film met Drew en vrienden. Het Majestic Theatre, gelegen in Malanda in Far North Queensland, ongeveer 50 km rijden. Het theater zit vol geschiedenis. De Majestic speelde een grote rol bij het vermaken van de troepen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het werd in 1928 gebouwd door een Engelse familie en is gemaakt van lokaal hardhout. Het wordt bijeengehouden door meer dan 250.000 spijkers. Het heeft cyclonen, windstormen en andere natuurrampen overleefd. 

Het is droog en de zon schijnt! Na een laatste ontbijtje zwaaien Drew en Maia mij uit. Ik rij weer terug naar de kust. Deze regio staat ook bekend om zijn micro klimaten waardoor het weer in een klein gebied heel veranderlijk kan zijn. Ik passeer er wel een aantal. Van zonneschijn, naar miezer, naar keiharde regenbuien en dat alles om de paar kilometer. Ik nader Etty Bay, gelegen direct aan de kust, temidden van subtropisch regenwoud. Het is zwaar bewolkt en heel erg warm. Alles is vochtig. Er groeien zelfs paddenstoelen op het houten schot in mijn bus. 

Etty Bay is een kleine baai waar het dichte regenwoud tot aan de rand van het strand groeit. Het zeewater is warm en troebel. Door de vele regen en wind en geen zon ziet het er heel anders uit dan de foto's op Instagram en Google.

Op NOS nieuws is een item over de opwarming van het zeewater en de dood van al het koraal in het rif in het Great Barriere Reef.  Zorgwekkende berichten. 

Een stukje verderop komt er een Cassowary aan lopen. Interessante vogel. Op zijn enorme poten, schrijdt hij gracieus over het strand, voortdurend om zich heen speurend of er iets eetbaars te vinden is. Ogenschijnlijk lijkt hij zich niets van de mens aan te trekken. De volgende ochtend scharrelt hij rond op de camping en gaat er op zijn gemak bij zitten. Dat ziet komisch uit.

De weerberichten zijn niet goed, er gaat nog veel meer regen vallen hier aan de kust. Volgens de Queensland Weather Watch is er in Cairns tot nu toe 1932 mm regen gevallen in de periode januari tot half mei.

Ik kom langs de Babinda Boulders en aangezien het even droog is en de zon schijnt neem ik een duik in de koele rivier. Mooie plek.

In Gordonvale sla ik linksaf landinwaarts richting Atherton, niet wetende dat ik op de Gillies Range Road uitkom. Een 55 km lange weg die met enorm veel bochten dwars door de Gillies Range z’on 800 meter omhoog voert naar de Tablelands. Het meest leuke deel van de route is het middelste deel. Het is 19 km lang, gaat voortdurend omhoog en heeft 263 bochten. Dat betekent dat er ongeveer elke 70 meter een bocht is. Met aan de rechterkant de bergwand kant den links de steile afgronden. Wat een weg! Geweldig!

Even vogel spotten in Hasties Swamp. Een moeras met een mooie spotters hut. Gelegen net een klein stukje buiten Atherton aan het einde van een gravelweg, die nog net begaanbaar is, gezien de vele regen. Mooi stil plekje.

Doug, de man waar ik naar op weg ben, heeft mij gevonden op de Workaway website en uitgenodigd om langs te komen. Hij woont in Atherton. Zijn beschrijving is leuk en de feedback die hij krijgt is positief dus ik ben op zijn uitnodiging ingegaan. 

Ik krijg een hartelijke ontvangst van Doug én Lucy en Ronan, twee Workawayers die morgen vertrekken. Doug is een energieke man van 70 die een uur in een kwartier praat en vol zit met verhalen. Hij is uitvinder, schrijver , licht therapeut en alleskunner. Hij springt van de hak op de tak. Een ware paradijsvogel. Doug gelooft sterk in de helende energie van kleuren en in de kracht van magneten. Hij heeft magneten in zijn pet die haargroei moeten stimuleren. Of het werkt? Hij denkt van wel, hij is in ieder geval nog niet helemaal kaal.

Zijn huis is een bonte verzameling van dingen die met de zee te maken hebben, een surfboard als tafel en surf zeilen aan het plafond. In de tuin staat een kajak, zijn de tegels blauw als de oceaan en zelfs een kiezelstrand met strandbar. In de avond is het hele huis zowel binnen als buiten verlicht met gekleurde lampjes. Ik help met schoonmaken, de administratie, opruimen, gordijnen maken, onkruid wieden en klussen. En we maken tripjes in de omgeving aan het eind van de werkdag en in het weekend. 

De zondagsmarkt in Tullo, groente en fruit kopen, alles eigen teelt van de lokale bewoners.

In de middag zwemmen in Lake Eacham, een wonderschoon kratermeer omringt door regenwoud. Het verhaal gaat dat er één klein zoetwater krokodilletje woont, die heel verlegen is en zich bijna nooit laat zien. Maar soms dus wel..... dit filmpje vond ik nadat ik een paar keer heerlijk gezwommen had.

De grote vijgenboom in het Curtain Fig Tree National Park is uniek omdat de uitgebreide luchtwortels, die 15 meter naar beneden vallen, een 'gordijn' hebben gevormd. De boom is bijna 50 meter hoog, met een stamomtrek van 39 meter en wordt geschat op meer dan 500 jaar oud.

De krater in Mount Hypipamee National Park. ‘Not just a hole in the ground’. De Hypipamee krater is een vulkanische pijp gevormd door gas dat als gevolg van de enorme druk , tussen de 10 en 15.000 jaar geleden, explodeerde. De buis heeft een diameter van 61 meter en is 85 meter diep.

Het is gevuld met water en grotendeels onverstoord sinds tienduizenden jaren. Het is bedekt met een inheems eendenkruid dat een bloeiende populatie zoetwatergarnalen onderhoudt, die nergens anders in de wereld te vinden zijn.

Het Great Artesian Basin is één van de grootste ondergrondse zoetwaterbronnen ter wereld. Het ligt onder delen van het Northern Territory, Queensland, South Australia en New South Wales.

Het water in het bekken komt door barsten in de rotsen naar boven en vormt bronnen, kreken en rivieren. De temperatuur van het water varieert tussen de 30 en 100 graden Celsius.

Hier in Innot Hot Springs kun je langs de rivier een je eigen warm water badje maken. Het water in de rivier is lauw, maar zodra je een kuil graaft in het zand komt er heel heet water naar boven. Je kan ook in de ernaast gelegen warmwater baden gaan zitten. Er zijn vier warme baden, waarvan één zo heet is dat ik er niet ik kan zitten. Er is zelfs een redelijk koud bad, bijzonder omdat Aussies absoluut niet van koud houden, behalve koud bier dan.

Ik vind vleermuizen fascinerende wezens. Geloof het of niet, in Atherton is er een vleermuizen ziekenhuis, Het Tolga Bat Hospital. Vleermuizen worden wereldwijd bedreigd door habitat verlies, klimaatverandering, pesticide's, ziektes en prikkeldraad. En als er iets veel voorkomt in Australië is het prikkeldraad. Vrijwilligers trekken er regelmatig op uit en vinden dan vleermuizen verstrikt in prikkeldraad. In het ziekenhuis worden ze behandeld en verzorgd en uiteindelijk indien mogelijk weer vrijgelaten. Sommigen zijn zo verwond dat ze in het ziekenhuis mogen blijven wonen. Ze werken veel met vrijwilligers, maar dan moet je wel minstens een maand blijven.

Vleermuizen hebben een slecht imago maar zijn zeer waardevolle dieren voor het ecosysteem. Ze spelen een cruciale rol bij het bestuiven van planten, het verspreiden van zaden en het controleren van insectenpopulaties. Daarnaast zijn ze uniek en fascinerend in hun vermogen om te navigeren met echolocatie. Dit Bat Hospital doet er alles aan om vleermuizen in een beter daglicht te krijgen. Ik vind ze na deze rondleiding al een stuk schattiger.

Na twee weken in Atherton is het tijd om te vertrekken. Na een nachtje op een camping midden in het Kuranda Rainforest koop ik in Smithfield een kaartje voor de Skyrail.

De Skyrail is een kabelbaan hoog boven het Barron Gorge National Park. Geweldig om van bovenaf in het regenwoud te kunnen kijken. Fantastische uitzichten. Door de vele regenval afgelopen weken is de Barron waterval enorm.

Het blijft aan de kust maar regenen en waaien met grote golven op zee. Ik ga richting het westen, landinwaarts, via de Great Inland Highway. Ik moet toch ook de Outback van Austalië gezien hebben en het is er droog en lekker warm. Over slingerende wegen, heuvel op, heuvel af, door bos en langs groene weilanden verlaat ik de Tablelands. Langzaam veranderd het landschap, het wordt vlakker, minder groen, het bos is niet meer dichtbegroeid maar open met hoog gras en Gum trees.

Het is heel stil op de weg, slechts af en toe toe kom ik een tegenligger tegen. Het is een lange kaarsrechte weg. Waarom zou je bochten maken in dit onmetelijke landschap als dat niet hoeft. De zon schijnt, het is rond de 30 graden, maar de lucht is hier veel droger en het voelt aangenaam.

Undara Vulcanic Park . Undara is een Aboriginal woord voor 'long way'. Het is een vulkanisch landschap met 74 slapende vulkanen en staat bekend op zijn lavabuizen en vele grotten. Slechts -:) 190.000 jaar geleden was hier een enorme uitbarsting met een lavastromen van wel 90 km lang. De lavabuizen en grotten ontstonden doordat lavastromen zich in de vallei samen kwamen, daar stolden en een dak vormden. Nadat de lava was uitgevloeid en de lavastroom stopte, bleven lege lavabuizen achter, geïsoleerd door gestolde lava. Later stortten zwakkere delen van het buisdak in, waardoor grotten ontstonden. In het park zijn meer dan 70 van deze grotten ontdekt.

Sir David Attenborough is hier ook geweest en omschrijft dit als een gebied met The most unexplored geological features of the earth. Hij vindt dat Undara het achtste wereldwonder zou moeten zijn. Ben ik het mee eens, wat een wonderschone en fascinerende plek.

In de avond heb ik een tour geboekt en ga ik met een gids het park in voor de zonsondergang inclusief een glaasje champagne. Ik sta boven op een heuvel met een 360 graden zicht. Een bijna vlak savanne landschap met hier en daar een vulkanische uitstulping. Er is geen wolkje aan de lucht, langzaam veranderd het harde zonlicht in zachte tinten rood, oranje en violet. Aan de oostelijke hemel is de volle maan zichtbaar.

In de schemering lopen we naar de Barkers Cave waar zich ongeveer 30.000 kleine vleermuizen, micro bats, bevinden. We mogen de grot niet in, ter bescherming van het fragiele leven, maar dalen een klein stukje af net voor de ingang. Het is bijna donker en er komen honderden bats naar buiten vliegen, ik zie de gekartelde vorm van hun vleugels afsteken tegen de schemerende lucht. Ik voel ze rakelings langs mijn hoofd scheren. Voor de ingang staan bomen en hier kun je de pythons vinden die wel een vleermuisje lusten. Doordat het al wat kouder wordt zijn de meeste pythons vertrokken voor hun winterslaap, maar wat een geluk, er hangt nog één python aan een tak.

het rode licht schrikt de vleermuizen niet af

Van Undara naar Charters Towers, verder langs the Great Inland way. Deze totale route is ruim 3000 km lang en loopt van Cooktown naar Sydney. Ik rij vandaag 400 km door een nog steeds groene omgeving, wat te danken is aan de vele regen van de afgelopen weken. Ik zie heel veel aangereden dode kangoeroes op en langs de weg liggen. Lugubere taferelen. De vele zwarte kraaien denken daar anders over, die vinden het een feestmaal. Pas op het laatste moment vliegen ze op.

Ravenswood is een oud mijnstadje, een ghost town. Nu een open lucht museum, vallend onder The National Trust Treasure. Het was ooit een levendig goudmijn stad met 50 kroegen en meer dan 5000 inwoners.

En verder gaat de reis dan richting Mount Coolon, weer een stukje verder de outback in. Het landschap wordt langzaam droger en geler. Bijna alle kreken die ik passeer staan nu droog. Ineens houdt het asfalt op en veranderd de weg in een dirt road. De aarde is hier heel donkerrood. Het is nog 45 km naar Mount Coolon. Ik zie een enorme rode stofwolk in mijn achteruitkijkspiegel. Er is niemand anders op deze route, ik rij hier helemaal alleen. Beetje spannend maar supergaaf!

Ik overnacht in Mount Coolon., dichtbij de Mount Coolon Gold Mines, die sinds de late jaren 1800 op en af operationeel zijn. Goudwinning heeft een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis en economie van het gebied. Mount Coolon heette eerst Koala, maar is in 1918 vernoemd naar de goudzoeker Thomas Coolon, die tijdens een ruzie vier mannen dood schoot en daarna zelfmoord pleegde.

Er wordt nog volop naar goud gezocht. Ook Brad is altijd op zoek. Hij woont in zijn eentje in de Outback in een caravan en in de avond komt hij hier altijd biertjes drinken. Hij is behoorlijk dronken maar vertelt mooie verhalen over goudzoekers en goudklompen van 15 kg die hier ooit gevonden zijn. Eén ons goud is hier nu $3.100 waard. Tot op heden heeft hij behalve wat klein spul geen klomp van enige betekenis kunnen vinden.

Van Mount Coolon naar Nebo. Alleen de eerste kilometer is asfalt, de rest is wederom dirt road.

Ik ga een drankje doen in het Nebo Hotel. Het is nog vrij stil, maar langzamerhand komen er steeds meer mensen, voornamelijk mannen, die mij bekijken of ze nog nooit een vrouw gezien hebben. Van de drie ouwe dronken knarren die naast mij zitten, heeft er één de moed om een praatje te beginnen. Ze zijn onder de indruk, een vrouw alleen, uit Nederland, in een camper, die in Mount Coolon geweest is. Haha…

Door naar een camping aan het water, een groot meer, gevormd door de Theresa Creek Dam. Een groot stuk land waar je kan staan waar je wil. Ik heb een plek direct aan het water tussen de bomen. De temperatuur is heerlijk, er waait een zacht briesje, de hemel is blauw met zachte witte wolken die bijna roerloos in de lucht hangen.

Het zit hier vol vogels, een kakofonie van gezang. De Lorikeet is prominent aanwezig en laat luid en duidelijk van zich horen en is zeer geïnteresseerd in het bodempje Gingerbeer.

Van Theresa Creek Dam via Rubyvale en Sapphire naar Emerald. Dit is Gem Stone country, dat kun je wel aflezen aan de plaatsnamen. Toerisme is hier de grootste bron van inkomsten. Er zijn veel winkeltjes met sieraden en edelstenen. Je kunt hier ook zelf op zoek gaan naar edelstenen, fossicking heet dat. Uiteraard tegen betaling. Ik zie een man en een vrouw met een emmer zand en stenen staan bij een speciale tafel met water en een borsteltje. Ze hebben al een paar kleine saffiertjes gevonden.

Via Emerald en Alpha ben ik ondertussen in Barcaldine aangekomen over de Capricorn Highway. Deze is zo genoemd omdat hij langs de Steenbokskeerkring loopt. Het landschap wordt steeds leger en vlakker en droger, maar er zijn nog steeds hier en daar bomen. Langs de weg zie ik ontelbaar veel kleine rode heuveltjes, gebouwd door de witte mieren. Het zijn net kleine kabouter puntmutsjes.

Een bijzonder mooie plek is Lara Wetlands. Een afgelegen bush camp. Via een 13 kilometer lange rode zandweg dwars door de bush bereik ik het terrein. Een billabong vol dode bomen. Het water komt hier ook vanuit het Great Artesian Basin, het is melkachtig wit en bevat veel zout.

Er liggen kano’s waar je mee het water op kan. Het water is heel ondiep, ik loop regelmatig vast. Ik peddel langzaam tussen de dode bomen door, het is een bijzondere ambiance.

De zon gaat onder, de hemel kleurt mooi rood en oranje  en weerspiegelt in het witte water tussen de dode bomen door. Ik heb het geluk om de prachtige dans van de kraanvogels te mogen aanschouwen.

Tijd voor een bush walk. Droog, stoffig, rode aarde, geel gras, gum trees. Het droge gras is zo hard dat het me doet denken aan het knisperende geluid van lopen over sneeuw. Rare associatie in de brandende zon maar wel een verkoelende gedachte. Er is niemand hier. Er komen hier veel slangen voor. De kans dat ik er één tegenkom is klein, zo werd mij verteld voor ik de bush walk ging maken. Daar vertrouw ik dan maar op. Beetje spannend is het wel.

Om 17 uur is er Billy Tea and Damper, the real Aussie bush cuisine. Inclusief een kampvuur en Country Music!

Ik rij door voor een Farmstay net buiten Blackall. De Shannondoah Farm is 3000 hectare groot. En ook hier is helemaal niemand. Richard is de beheerder van de camping. Wat een figuur, klein mannetje, lang blond haar in model matje, mist een paar tanden, sigaretje in de mondhoek en onder de tattoo’s. Ik versta de helft niet van wat hij vertelt, maar dat maakt niet uit. We gaan met een busje op 'safari'. Er zijn 3 ezels, 3 kamelen, 1 grote stier, 200 koeien en meer dan 2000 geiten te spotten. En uiteraard kangoeroes en ontelbare vogels. En we hebben ze allemaal gevonden, behalve de geiten. Dat is hem nog nooit gebeurd!

Het zit hem niet lekker en de volgende ochtend vroeg komt hij me ophalen met zijn quad, op zoek naar de geiten. Na een klein half uurtje hebben we ze gevonden om ze op grote afstand te bekijken. Dichterbij komen lukt niet, dit zijn wilde geiten en zodra je te dichtbij komt slaan ze eensgezind op de vlucht.

Tambo, een stadje met slechts 318 inwoners. Beroemd om de Ben’s Chicken Run, georganiseerd het Royal Carrangarra Hotel. Het begint met een veiling waarbij op de kippen geboden kan worden. Dat ging er nog flink aan toe, per kip wordt er 100 dollar of meer geboden. De dames gaan regelmatig naar de kapper voor een kleurspoeling. Ik zie rode, gele, groene, blauwe en roze kippen lopen. Wat een gekkigheid. De wedstrijd gaat beginnen. De op afstand bestuurde race auto met achterop een bak met voer gaat van start en de dames rennen als een kip zonder kop er achteraan. Drie rondes moeten ze rennen. Miss Blue wint de race.

Ik word wakker om kwart over 6 van Tina Turner die 'What’s love got to do with it' zingt. Vanuit mijn bed via mijn achterraam zie ik een auto in volle vaart aankomen rijden. Om dan met een grote stofwolk net voor het hek tot stilstand te komen. De deur gaat open waardoor Tina nog harder doorkomt. Een enorme dikke dame stapt uit, heel wit met een bleek roze hemdje en een witte korte broek, waardoor het bijna lijkt of ze in haar blootje staat. Ze haalt een emmer uit de achterbak en gaat dan bij het hek heel hard staan roepen en ja hoor, na 5 minuten komt er een enorm groot zwijn aan hobbelen voor zijn ontbijt. De vrouw stapt weer in en gooit de deur met een harde klap dicht en vertrekt. Tina sterft langzaam uit. En dat om kwart over 6 in de ochtend. 

Ik kom ook nog terecht op een Cutting Horse evenement. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is een populaire sport hier. Een "cutting horse" is een type paard dat speciaal getraind is voor de discipline "cutting" in de paardensport. Cutting is een competitie waarin een paard en zijn ruiter een enkele koe scheiden (cut) van een kudde vee en voorkomen dat de koe terugkeert naar de kudde gedurende een bepaalde tijd. Het vereist veel behendigheid, snelheid en intelligentie van het paard, evenals een sterke band en communicatie tussen paard en ruiter.

Tijdens de laatste week gaat er een rood lampje branden op het dashboard en het gaat niet meer uit. Er is ergens een storing, maar waar? De Racq, de Australische Anwb meet alles door maar kan niets vinden. Om niet het risico te lopen ergens te stranden, rij ik rechtstreeks naar Cheryl, de eigenaresse van de camper, in Golden Beach. Dat was niet gepland maar pakt heel leuk uit. Cheryl verblijft toevallig voor een weekje hier aan het strand in een appartement. Wat een leuke vrouw. We brengen mijn laatste drie dagen voor een deel samen door. Ik sta, illegaal, want je mag hier niet overnachten, direct met mijn camper aan de boulevard met uitzicht op de baai.

We maken een tripje naar Maleny, waar haar dochter woont, lunchen even verderop met een vriendin. Doen een drankje en een hapje in de avonden. En op donderdag maken we een kajak tochtje, wat avontuurlijker uitpakt dan we gedacht hadden door de sterke stroming van het getij. Onderweg zien we pelikanen en ook een heel leger Blue Soldier krabbetjes op het drooggevallen deel. Zodra ze ons aan horen komen zetten ze het op een rennen.

Na een moeizame start, ik miste Nieuw Zeeland heel er, kijk ik toch terug op een bijzondere reis. Ik voelde me ineens een beetje verloren en alleen. Australië is echt een totaal ander land met een ander landschap, andere sfeer, ander soort mensen. Maar na even doorbijten heb ik ook de schoonheid van het land en de mensen gezien en onvergetelijke momenten beleefd. Vooral landinwaarts, in de outback vond ik een geweldige ervaring. De grootte van het land, de leegte en het vele alleen zijn. De dagen dat ik vrijwel niemand tegenkwam om dan vervolgens in de avond ergens in mijn eentje te zijn met een kampvuurtje onder een sterrenhemel waren magisch.

Mijn tijd in Australië zit er op, morgen vlieg ik naar Bali om de komende twee maanden een aantal eilanden van Indonesië te ontdekken. Einde van mijn camper avonturen, maar ik kijk er naar uit om op een scooter rond te gaan rijden.

Lees mijn volgende blog over mijn verblijf in Indonesië 'Beauty and the plastic Beast'