Na 13 uur, 800 km en 2 lekke banden bereik ik Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Ik overnacht in Chameleon Backpackers Hostel op een slaapzaal, in een veel te klein stapelbedje die ik deel met een stevige Indiër.
Klaar voor de reis naar Maltahöhe. Ik ga, op advies van het hostel, vroeg in de ochtend naar het busstation. Ik ben er om 08:00 uur en ben de 1e passagier. Dat wordt wachten tot het busje vol is. En dat duurt uiteindelijk 4,5 uur! Pas om 12:30 uur zijn er eindelijk genoeg passagiers.
Maltahöhe is een plaats in de zuidelijk-centraal gelegen regio Hardap van Namibië. Maltahöhe ligt ongeveer 1348 meter boven zeeniveau, ongeveer 110 km ten westen van Mariental. In Maltahöhe wonen ongeveer 7.000 mensen in een gebied van 17.000 hectare langs de Hudup-rivier. De plaats dankt haar naam aan Henning von Burgsdorff, die namens Duitsland het koloniale beheer uitvoerde in het dorp. De plaats vernoemde hij naar zijn vrouw Malta.
Het is 268 km van Windhoek naar Mariental en nog eens 111 km van Mariental naar Maltahöhe. En dan nog eens 45 km naar de Nutupsdrift, de farm waar ik heen ga. Over het eerste deel doe ik ruim 8 uur. Eerst 4,5 uur wachten tot het busje voldoende passagiers heeft. De weg is voornamelijk recht, de hemel is blauw en de omgeving wordt steeds leger, droger en vlakker met hier en daar bergen in de verte. In het begin is nog wel groen te zien, maar richting Mariental wordt het steeds droger, tot er alleen maar zand, stenen en lage acacia struiken te zien zijn, met enorme dorens. Handig als je je tandenstokers vergeten bent.
Eenmaal in Mariental vraag ik of de chauffeur mij kan helpen mij met het vinden van vervoer naar Maltahöhe. Er komt een klein pick up autootje aanrijden met een oud mannetje. Ik zit nog maar net voorin of oma wil ook mee en die dirigeert mij weer uit de auto, ik kan wel in het bakkie zitten vindt zij, zij is te oud en wil voorin. Ik zit samen met kleindochter Felicity in het bakkie. In de brandende zon. De auto komt hortend en stotend op gang, maar eenmaal de vaart er in gaat het goed. Opa kan het nog. Na ongeveer 50 km stoppen we bij iemand die een lekke band heeft. Opa stapt uit en nu snap ik ook het horten en stoten, hij heeft vast een CVA gehad, zijn linkerkant is bijna volledig verlamd en schakelen doe je hier met links (!).
De auto met de lekke band, had ook nog 4 passagiers en die gaan met ons mee. Strak op elkaar geprakt nog 60 km te gaan met alle bagage past het net. De lokale mensen spreken hier de taal met de klik-klanken een vorm van de oude San talen, heel raar om te horen. Net voor het donker bereik ik eindelijk Hotel Maltahöhe waar Peter en Franziska mij oppikken. Op naar de farm in de 4 x 4 voor de laatste 45 km. Wederom in de achterbak, samen met Alex en Julia, 2 jonge Workawayers die hier 3 weken zijn. Maandag gaan zij weer weg en je raadt het nooit…. Zij gaan naar Tom en Joanna in Siavonga. Wat een toeval.
Nutupsdrift is een kleine oase in een onmetelijk groot en weids gebied, een heel klein groen stipje middenin een enorm leeg en vooral droog landschap.
Franziska is geboren en opgegroeid in Namibië. In de 70-er jaren is zij naar Duitsland gegaan om te gaan studeren en pas na 30 jaar is zij weer naar haar geboorteland teruggekomen. De farm is familiebezit en in 2010 is zij weer op de farm gaan wonen.
Er is hier al 8 jaar geen regen van betekenis gevallen. Voorheen was het hier groener, maar nu is alles droog en dor. Geluk voor deze farm is dat hier vlakbij een mijn is geweest en tijdens de mijnbouw zijn ze gestuit op een groot ondergronds meer. Hier komt nu al het water vandaan. Dit ligt op ruim 7 meter diep in de grond. Het water wordt door solar pompen opgepompt en er is nog 1 windmolen in werking. De zon is hier betrouwbaar dan de wind. En de zonnepanelen voorzien het huis ook van elektriciteit. En sinds de bouw van een grote mast 70 km verderop is er ook 24/7 internet.
Honderd meter verderop is The Old House, een kleine lodge voor bezoekers. Er moet wat aandacht besteed worden aan de marketing. Ik maak foto’s en filmpjes voor Franziska om Nutupsdrift en The Old House te promoten.
In de avond gaan we met de 4x4 het land in om de waterplaatsen te controleren. De farm is niet meer in bedrijf nu, naast de kippen en de geiten zijn alleen nog 15 koeien over, maar die heb ik weinig gezien, die zijn ergens in het land. In de bak met z’n allen, honden mee en koelbox mee met een biertje voor de sundowner.
We spotten 3 kleine warthogs en heel in de verte een aantal springbokken. In tegenstelling tot de nationale parken is het wild hier niet gewend aan auto's. Zodra ze iets horen gaan ze er vandoor.
Verder is het een groot niets, droog en leeg. Fascinerend. Het is morgen volle maan en vanavond zie je aan de ene kant de zon achter de bergen zakken en aan de andere kant de bijna volle maan in een paars-blauwe lucht. Bijzonder. In de avond koelt het aardig af en ook in de ochtend is het lekker fris. De temperatuur loopt echter snel op. In de middag gaat het meestal hard waaien. De laatste dagen komt er meer bewolking, met name in de middag, donkere dreigende luchten met donder en bliksem, maar enige regen van betekenis valt er niet. Het waait hier steeds weer over.
Hier de volle maan zien opkomen is onwerkelijk mooi. Hij komt als een grote oranje bol op vanaf de horizon, net zoals de zon onder gaat. En als de maan eenmaal is opgekomen is het bijna weer licht. Foto's hiervan maken lukt niet met mijn camera of Iphone, maar geloof me het is adembenemend mooi.
Ik zorg voor de 12 geiten, ongeveer 50 kippen en 2 ganzen. Helaas zijn de chickies een beetje van de leg, veel eieren zijn er niet om te rapen. Ik heb vooral heel veel tijd en ruimte. Zwemmen kan in bijzonder soort zwembad, een waterreservoir. Tussen de Tilapia’s die het water schoonhouden door de algen op te eten. Aan het eind van de middag ga ik een stuk lopen met de 4 honden. Het maakt niet uit welke kant je oploopt, het ziet er overal hetzelfde uit. En er is ook een quad waar ik af en toe mee op pad ga. Cool!
Ondanks dat het zo stil en afgelegen is, is er genoeg te doen op Nutrupsdrift. Daar moet een film van gemaakt worden, met uiteraard Franziska in de hoofdrol.
De geschiedenis van Namibië is niet al te fraai, zoals in zoveel landen in Afrika waar de blanken overheersten. In het ‘centrum’ van Maltahöhe wonen de witte Namibiërs en aan de rand van Maltahöhe woont de zwarte bevolking, in huisjes voornamelijk gemaakt van golfplaten. Apartheid , niet alleen in de huizen maar ook op de begraafplaatsen. Er zijn er twee, éen voor wit, een keurig nette begraafplaats. Met ook een aantal graven voor Duitse soldaten uit de 1e wereldoorlog. En één voor de zwarte bevolking, hier graven met alleen een hoop stenen en en klein bordje er bij.
En eindelijk, na dagen vol dreigende luchten en een handvol druppels, gaat het serieus hard regenen. Binnen een half uur staat alles onder water. De grond is zo hard dat het water niet wegzakt. Eindelijk, na zo lange tijd. Nu is er weer een kans dat er weer leven komt in deze droge woestenij. En Nessie, het monster van Loch Ness, staat voorlopig weer voor een paar weken met haar poten in het water.
We gaan een dag op pad. Het landschap veranderd voortdurend, van vlak en kaal, tot bergen en duinen. Door de regen is er overal al groen opgekomen en in de berm bloeien ineens gele bloemetjes. We gaan eerst naar Duwisib castle. Een echt kasteel midden in de woestijn, heel apart.
Duwisib Castle was built by the German army officer Baron von Wolf for his American bride Jayta in the early 1900s. Apart from being a gift of love, Duwisib Castle was a dream turned into reality for Baron von Wolf, who had planned on breeding horses in this semi-desert environment. Sadly, he was killed during the First World War. His wife left for America, never to return, leaving the castle and all of its contents and dreams behind.
En dan verder naar Namibrand. Peter heeft hier 10 jaar gewerkt en gewoond en daarom mogen wij het reservaat in. Ondanks de barre omstandigheden is er hier veel leven, onder andere struisvogels, zebra's, oryx, springbokkie's en heel veel soorten slangen. Het is adembenemend mooi. Ik was helaas de batterij van mijn camera vergeten, maar de foto's op de website van Namibrand zijn prachtig.
The NamibRand Nature Reserve, located in southern Namibia, is a private nature reserve established to help protect and conserve the unique ecology and wildlife of the south-west Namib Desert.
We gaan ook nog 'even' langs bij Clutch, een boer die al jaren alleen op een afgelegen farm woont. De tijd heeft hier stil gestaan. Zijn vrouw is geloof ik weggelopen en ja, dat snap ik wel nu ik hier ben.
Dit was de laaste dag op deze bijzondere plek in Namibië. Weer een ervaring er bij om nooit te vergeten. Ik ga verder naar een volgende farm in het noorden van Namibië op ongeveer 60 km van Otjiwarongo.
Sociale woningbouw in Namibië.
Deze sociable weaverbirds bouwen gezamenlijk een heel groot nest in een Camel Thorn Tree.